Stichting Bulamu Oeganda reis september - oktober 2018
9 Oktober 2018 - Dirty
Mijn edele delen voelen zacht als baby billetjes, verschrompeld alsof ik een uur of drie in een warm bad heb gezeten. Edele delen – waar komt dat eigenlijk vandaan? Als ik in de spiegel kijk, dat gaat tegenwoordig beter dan omlaag kijken, dan zie ik iets waarvoor ik de titel Edel niet zo snel zou verzinnen – maar afijn, ik dwaal af.
De ramen van de auto zijn licht beslagen, de zittingen ademen vocht uit, we hebben de auto laten wassen. Zaterdag reden we naar Matuga, naar het kinderhuis Beth Elisha. Daar aangekomen ontdekten we een bouwput waarin de glimmende gespierde lijven van een tiental Oegandezen bezig was met het verplaatsen van cement, zand en stenen. Het ooit zo gerieflijk landelijk gelegen kinderhuis is omringd met skeletten van nieuwe woningen. Oeganda breidt uit – en snel ook.
Terug van een warm welkom ontdek ik dat de motorkap anders is dan toen we de auto hier plaatsten. In dreigend dunne zwarte krassen is de term Dirty door het stof op de motorkap geplaatst. Beatrice en Simon lachen erom, ik kan wel janken. Een gehuurde auto! De omstanders vinden het een grappige kinderstreek maar als ik met mijn vingers en een toefje spuug probeer om de zwarte krassen weg te halen – balpen is de conclusie – merk ik dat er heel wat wax en polijstwerk nodig is om dit weer op te lossen voordat we weggaan, maar goed, de banden zitten er in ieder geval nog op. Dirty, iets waar een Oegandees niet tegen kan en iets dat hier niet te voorkomen is. Gisteren uit de kerk en voordat we met enkele sponsorkinderen een middag in Hakuna Matata zouden bezoeken, besluiten we dat we de auto moeten laten wassen. Kijken wat er van de krassen overblijft en schoon zijn voordat we naar het oosten vertrekken.
We rijden naar de Lugogo mall. Eén van de drie Malls, winkeltra, die Kampala rijk was in onze beginjaren, inmiddels al afgekalfd maar nog steeds goed om geld te halen, de KFC te bezoeken of een goede kop koffie te drinken, hoewel ons favoriete African Coffee huis alweer 2 jaar gesloten is.
Bij de Lugogo mall is een wasserette. De beste investering in Oeganda, waar het rode stof dagelijks een spel speelt met de omgeving. Schrobben, wind, stof, in een eindeloos ritueel. Voor 20.000 – best een hoog bedrag in dit land (5€) zetten we de auto neer voor een binnen en buiten cleaning die een uur in beslag zal nemen en na exact een uur vinden we de auto ingebouwd achteraan de open ruimte, waar een dame een vieze lap voor de derde keer over de zijkant aait, volgens mij net zo veel oranje achterlatend als verwijderend. Dirty, zowel de krassen zijn nog zichtbaar, wel een stuk lichter dan voorheen, als het dak van de auto, want daar kan ze blijkbaar niet bij.
Als ik de kofferbak open doe voel ik aan mijn wandelschoenen dat ze zeiknat zijn. Ik lach naar Jolanda en zeg – “Wat fijn dat ze deze ook gelijk gewassen hebben” – dan voel ik de bekleding van de achterbak, haar schoenen, de achterbank, de voorstoelen – alsof de auto gedoopt is in volledige ondergang – klets en dan ook kletsnat. Alsof emmers water van links naar rechts door de auto heen gegooid zijn. Hier komen we nooit meer terug – zeg ik tegen de verbouwereerde eigenaresse, wijzend op de stoelen en op het nog vuile dak. Schuchter zegt ze sorry, schreeuwt tegen de boenvrouw die achter mijn rug om op de deurstijl gaat staan en het dak nog even onder handen neemt. We halen de plastic zakjes van de boodschappen af als troost om op te zitten. Canvas – gewoven plastic. Als we thuis komen zijn we doorweekt en nu, een dag later, na 5 uur rijden naar Tororo, lijkt het of we in onze natte zwemkleding gereisd hebben – maar het droogt al op...
