Stichting Bulamu Oeganda reis - februari 2020
The circle of blessing and coincidence - reisblog 2 - 11 Februari 2020
Noem het lotsbestemming, toeval, geloof, hoop, wonder of gewoon voorbestemming, welk woord je er voor gebruikt, het leven zit vol met verrassingsmomentjes. Wij geloven dan dat het zo moet zijn, maar eigenlijk maakt het niet uit en genieten we er gewoon van. Bijzondere ontmoetingen deel I.
Trots. Vaak ben ik trots op mezelf, op ons, trots in de vorm van dankbaar, gelukkig, gezegend – en vandaag ben ik weer even heel trots op Robin, onze oudste telg die inmiddels ook al weer jaren volwassen is en ook alweer trotse vader. Vandaag ontmoeten we de Policy Officer Economic Coorporation van het ministerie van buitenlandse zaken van Nederland, die met een knappe brede glimlach dankbaar is voor het feit dat ze door Robin is opgeleid en nu op de ambassade van Nederland in Kampala werkt. Daar krijg je dan als ouders wel weer een heel warm gevoel van. We hebben er niets aan hoeven doen, hij – Robin – heeft volledig – en dan ook echt volledig – op eigen kracht zijn pad gebaand naar de functie die hij nu bij de overheid bekleedt en als er dan een dame tegenover je zit die vol energie, veerkracht, enthousiasme en interesse in Oeganda zelfstandig projecten aan het uitvoeren is en vol trots over je zoon praat dan kun je als ouder alleen maar genieten van je “offspring”. Robin vroeg aan ons of we haar wilden ontmoeten, ze is een paar maanden in Oeganda nu en wederzijdse contacten zijn altijd leuk in een ver buitenland. De eerste jaren van onze werkzaamheden in Africa wilden we niets weten van andere Nederlanders, zeker niet diegenen die zich met een bitterbal en een frikandel bewogen op de koninginnedagparties en de sinterklaasintochten van de ambassade, gelukkig zijn we iets ouder en iets wijzer geworden en willen we niet alles meer alleen, willen we ook denken aan wat we hier over enkele jaren willen nalaten en overdragen en beginnen we ons steeds meer bewust te worden dat we zaken willen overdragen, uitbesteden en zelf in de wat meer terugtrekkende rol willen opereren – en daar horen dan wel degelijk netwerken bij. Het grappige (voorbestemming) is dan weer wel dat onze focus de laatste drie jaar verlegd is van kinderhuizen naar het platte land; van weeshuizen en scholen naar lange termijn ondersteuning en van educatie naar de agrarische sector.
Ons ideaalbeeld voor de komende decennia is het opzetten van een community ground waar we lokale bewoners hun koffie en andere agrarische producten kunnen bewerken, klaar maken voor verkoop of export en het verwerken tot koffie waarmee we onze koffieshops kunnen bevoorraden, koffieshops die we voorzien op alle doorgangswegen in Oeganda. Zelfredzaamheid en zelfvoorzienendheid voor Oegandezen met een internationale afzetmarkt vanuit het groenste land in Africa – amen, daar gaan we voor. En nu, nu we onze focus aan het uitwerken zijn, de trechter met ideeen druppelsgewijs tot wasdom komt, komen mensen op ons pad die deze richting kiezen en op de cruciale plekken zitten. Dat vind ik dan weer grappig – en eigenlijk ook wel weer heel gewoon ? De Policy Officer zit geanimeerd te vertellen dat haar collega hier in Oeganda waarschijnlijk de plek gaat innemen van Chief Agrarische aangelegenheden voor Nederland in Oeganda. Dat ze zelf hierna ook wellicht de landbouwtak in wil en dat ze conacten heeft met het RVO en Oeganda. Oh, by the way, in het Holland Village op de Agrarische investerings beurs in het Nelson Mandela Stadium moet je zeker even langs komen. De Agrarische beurs waar we in Nederland al plannen voor maakten om met Happy John en Moses heen te gaan en die nu blijkbaar door haar georganiseerd wordt. Het leven is rijk, het leven is grappig en zolang ik het weet te pakken ben ik een gelukkig mens.
Gaat er dan nooit iets helemaal niet naar je zin Rene? - hoor ik mijn alter ego zeggen – Nou dat is maar net hoe je het bekijkt. Ik moet bijvoorbeeld dinsdag al weer naar huis; knap waardeloos want dit alles is mijn lust en mijn leven. Ik heb een geweldige baan, volop vrijheid, een groot huis, leuke projecten, een goed salaris, maar mijn liefde en mijn passie blijven allebei voorlopig even op 3000 kilometer afstand – en toch is juist de combinatie van al deze facetten zo kostbaar en interessant. Nog wat? – Ja, ik heb kiespijn, of eigenlijk aangezichtspijn, een ontsteking boven de kies die net voor ons vertrek is afgebroken en waar ik geen tijd voor heb gemaakt om die te laten repareren – maar goed, Harriet, ons sponsorkiind moet een wortelkanaalbehandeling van 200 euro in Oeganda ondergaan en daar hebben we even geen sponsor voor dus die loopt al een half jaar met keispijn, kan ik ook nog wel even door.
Nog wat? – Ja, de validatie van de stichting is blijkbaar nog niet afgerond en we krijgen Happy John niet te pakken, hij zou voor ons de papieren regelen en ondanks het feit dat we een half jaar geleden zelf, op voorhand, deze validatie hebben aangevraagd hebben we vanaf vorige week vrijdag exact een week gekregen om een waslijst met additionele informatie aan te leveren.
Nog wat? – Ja, we willen eigenlijk een huis gehuurd hebben voor de rest van het jaar; denken aan een huis met een kantoor, maar dan wel op dezelfde plot als onze vrienden – die graag in dezelfde regio willen blijven wonen, een regio die voor ons inhoudt dat we ook een gewapende bewaker nodig hebben en ook maar weer een Boerbull en een Rottweiler (daar kijk ik dan wel weer naar uit) maar waar we tot nu toe nog geen geschikte locatie hebben gevonden – ik heb nog exact een week om hieraan bij te dragen en als we het hebben moet het ook nog ingericht worden – maar ik ben er van overtuigd dat hier iets voor komt en zo niet dan stappen we door naar scenario B of C of X of Z en desnoods via Z naar een hotel dat we kennen.
Nog wat? – Ja, ik draai de gedachten weer even terug naar gisteren. Wat een geweldige bijeenkomst hadden we met lokale pastors in de achterstandswijken van Nansena. Moses vroeg ons om mee te gaan voor het uitreiken van de overhemden en pakken die meegegeven waren door sponsors in Nederland, Belgie en Duitsland en voor de uitreiking van schoolgeld aan deze arme voorgangers. We verwachtten aan te komen bij een vergaderzaaltje en eindigden (na veel hobbel stof wegen) in een golfplaten kerk waar 20 tot 30 Feed My Lamb voorgangers verenigd waren. Uit alle windstreken van Nansena in afwachting bijeen. Hulde voor Jacob uit Belgie, Jacob uit Duitsland en Johannes uit Barendrecht die in collectes en giften ervoor gezorgd hebben dat aan iedere voorganger een envelop kon worden overhandigd met een bijdrage in de schoolkosten van hun kinderen. Zoals Jolanda het gisterenavond verwoordde – een volwassen man van rond de vijftig als een kind zo blij met een gekregen tweede hands overhemd. Dit zijn de momenten in het leven die iets bijdragen aan de verschillen in deze wereld. Wat is dan een kiespijn, een huurhuis of een dag langer wachten op een registratie het waard om over te praten. Ik ben rijk in ervaringen en geluk.
Terwijl we nagenieten van de Luwomo uit restaurant “The Roots” – tegenover de nieuwe locatie van de ambassade in Kampala, komt Christine zich voorstellen als eigenaar van dit restaurant en vraagt of het eten goed was. Ik vertel haar dat ik het in bananenbladeren gesudderde rundvlees heerlijk vond, ook al had ik vis besteld – zij schrikt ervan, ik kijk er al niet meer van op – en eigenlijk had ik gewoon vooraf mijn mond moeten houden want net na het bestellen sprak ik het uit “Ik ben benieuwd wat ik krijg, want meestal is het iets anders als wat ik heb besteld” – en kijk eens welke kracht er in mijn woorden lag. Dus ter afsluiting van weer een nieuwe belevenis spreek ik volmondig uit – De ontsteking in mijn kaak is over, morgen is de validatie van de stichting rond, overmorgen zijn de werkvisa geregeld en Vrijdag richten we ons nieuwe huis, inclusief kantoor en guesthouse in.
Ik nodig jullie nu al uit om 1 of meerdere nachten bij ons te huren, voor 35 euro per nacht zorgen wij voor de verhalen en misschien nemen we er wel een paar kippies zodat je ’s ochtends een lekker eitje kunt koken.
Met liefde naar onze 6 kinderen in Nederland en trots op onze ouders die ons voorbereid hebben tot wat we nu zijn en vol bewondering en gelukzaligheid naar Jolanda die de juiste keuze voor het juiste land maakte. Ik hou van jullie.
