Wij kennen de community niet, we kennen het verhaal wel. Het is niet een typisch Oegandees verhaal, het is een verhaal van armoede en realiteit. De gevolgen zijn schrijnend en worden pas na jaren verteld.  
De moeder verdraagt het meisje 2 weken. Opeens wordt de buurt opgeschrikt door het huilen van het meisje. Het moet uitzonderlijk zijn geweest want, hoe dun de houten schotjes van de huisjes ook zijn, geslagen en huilende kinderen zijn geen nieuws in Oeganda. De buurvrouw neemt poolshoogte en de moeder van het meisje vertelt dat er niets aan de hand is, maar een half uur later, als het geschreeuw een niveau bereikt dat alarmbellen doet rinkelen in de buurt, stormen de buren het huisje van de moeder binnen en redden de baby van een gewisse vroegtijdige dood.   
Uit de gesprekken die later plaatsvinden, blijkt dat de moeder de beide bovenarmen van het meisje gebroken heeft, we zouden zeggen “met voorbedachte rade”, om een half uur later een kan met kokende melk over haar heen te gieten. “Met voorbedachte rade” ligt ook in de gruwelijke uitleg van Beatrice, haar voogd, die haar handen ophoudt en nog eens visueel maakt dat je met gebroken bovenarmen niet naar je hoofd kunt grijpen ....  
 
Het verhaal krijgt een gevolg, maar niet bij de moeder, die geen toekomst zag voor haar kindje en haar liever van het onzekere leven wilde beroven, met als resultaat een aantal grote littekens aan de buitenkant en misschien nog wel grotere littekens in de binnenkant.  
De oma duikt op in het verhaal. Jjaja. Niet de moeder van de moeder, maar de moeder van de vermeende vader. Zij zet haar empathie voor het kleine meisje om in zorg en neemt haar in huis en verzorgt haar als haar kleinkind. Drie jaar gaat voorbij totdat het verhaal verandert in een Afrikaanse “Assepoester”. De vermeende vader komt in het huis van zijn moeder en ziet het meisje. Hij vraagt zijn moeder wie dit kind is en zijn moeder vertelt hem haar verhaal. Het zint hem niet, hij verlaat het huis en komt terug met een Panga (Machette) en dreigt zijn moeder om haar iets aan te doen als ze nog verder de zorg voor dit kind op zich neemt. “Als je een kind in huis haalt als mijn dochter, dan bepaal ik of het mijn dochter is of niet!” De moeder kiest eieren voor haar geld “in plaats dat mijn zoon mij vermoordt heb ik besloten te doen wat hij zij.  
Het meisje gaat het volgende dal in haar leven in. Ze wordt totaal genegeerd. Haar leven keert zich, net als dat van haar moeder, in een overlevingsstand. Ze leeft achtergelaten in het huis en eet uit het vuilnis.